Cidade de Santiago
Puebla do Caramiñal
lunes, 30 de marzo de 2009
A esperanza é o último que se perde...
E perdeuse. As opcións de gañar a liga pasaban pola derrota do Cacheiras no seu campo frente ao Bertamiráns. Unha hipótese moi improbable. O Cacheiras cumpleu o seu cometido gañando sen apuros 7-0 ao Bertamiráns e certificando así o seu título de liga. Mentras os cadetes impúñanse 4-0 ao Pontecesures no Coto de Rivadulla. Agora queda a fase de ascenso na que se tratará de ascender a Primeira Autonómica.
Foi un partido cómodo para o Val do Ulla desde o comezo xa que eles comezaron cun home menos porque lles faltaba xente. Os primeiros minutos do partido foron aburridos e monótonos. Ata que, Juan tras un rebote mandou un zurdazo ao pao.
A partir de ahí, comezaron as oportunidades claras de gol. Nunha ocasión Puyol xogou de cára para Juan que lle meteu un pase entre líneas que o deixou só ante o porteiro e Puyol non perdoou.
Na segunda parte houbo varios cambios e Otts aproveitaría para marcar o segundo tras un centro desde a esquerda. Juan lograría o terceiro de cabeza tras un córner e Otts de novo lograría o cuarto.
A pesar dos ánimos dalgún pai dende a grada dicindo que o Cacheiras ía empatando, a realidade era, como sempre, máis dura, xa que ía gañando cómodamente por 5-0.
Así chegouse ao final do partido, tralo cal se saúdou a unha afición que o merece xa que sabe estar nos momentos bos e nos malos.
Foi un partido cómodo para o Val do Ulla desde o comezo xa que eles comezaron cun home menos porque lles faltaba xente. Os primeiros minutos do partido foron aburridos e monótonos. Ata que, Juan tras un rebote mandou un zurdazo ao pao.
A partir de ahí, comezaron as oportunidades claras de gol. Nunha ocasión Puyol xogou de cára para Juan que lle meteu un pase entre líneas que o deixou só ante o porteiro e Puyol non perdoou.
Na segunda parte houbo varios cambios e Otts aproveitaría para marcar o segundo tras un centro desde a esquerda. Juan lograría o terceiro de cabeza tras un córner e Otts de novo lograría o cuarto.
A pesar dos ánimos dalgún pai dende a grada dicindo que o Cacheiras ía empatando, a realidade era, como sempre, máis dura, xa que ía gañando cómodamente por 5-0.
Así chegouse ao final do partido, tralo cal se saúdou a unha afición que o merece xa que sabe estar nos momentos bos e nos malos.
Non puido ser...
O equipo sufriu un duro revés para as súas aspiracións a acadar o título de liga, xa que se perdeu co Milladoiro (1-0) mentres o Cacheiras lle gañaba ao Dubra (1-6).
O partido comezou ben con moitas ocasións para o Val do Ulla que foron todas desperdiciadas. A pesar das condicións do terreo de xogo, ( non e que estivera mal, pero non é o mesmo a herba artificial do Coto que a area do campo de Ventín) o Milladoiro non creaba peligro salvo unha ou dúas accións tras despistes defensivos.
Non se lle pode botar a culpa nin decir que interferira no resultado pero a arbitraxe deixou bastante que desear. Moitos fóras de xogo pitados ao Val do Ulla (especialmente a Puyol) non o foron.
Así chegouse a segunda metade. No descanso, as palabras do míster foron estas: ''Hai que seguir así e aproveitar as ocasións''.
Foi o contrario do que sucedeu. Perdeuse o control do xogo e nun contragolpe do Milladoiro, o capitán recibiu só en tres cuartos de campo e disparou. O balón fixo un estraño no aire (non eran precisamente os mellores) a consecuencia do vento e entrou irremediablemente sobre a portería de Álvaro.
Ahí rematou o partido. O equipo foi presa dos nervios e desquiciouse completamente. Houbo algunha ocasión de marcar, como na falta provocada polo porteiro do Milladoiro ao desviar o balón ca man cando Puyol íase só cára a portería baldeira. A acción non foi sancionada siquiera con cartón amarelo pero eso é o de menos.
Ao final, unha decepción maioritaria entre todos os presentes e un mal trago do que costará pasar páxina
O partido comezou ben con moitas ocasións para o Val do Ulla que foron todas desperdiciadas. A pesar das condicións do terreo de xogo, ( non e que estivera mal, pero non é o mesmo a herba artificial do Coto que a area do campo de Ventín) o Milladoiro non creaba peligro salvo unha ou dúas accións tras despistes defensivos.
Non se lle pode botar a culpa nin decir que interferira no resultado pero a arbitraxe deixou bastante que desear. Moitos fóras de xogo pitados ao Val do Ulla (especialmente a Puyol) non o foron.
Así chegouse a segunda metade. No descanso, as palabras do míster foron estas: ''Hai que seguir así e aproveitar as ocasións''.
Foi o contrario do que sucedeu. Perdeuse o control do xogo e nun contragolpe do Milladoiro, o capitán recibiu só en tres cuartos de campo e disparou. O balón fixo un estraño no aire (non eran precisamente os mellores) a consecuencia do vento e entrou irremediablemente sobre a portería de Álvaro.
Ahí rematou o partido. O equipo foi presa dos nervios e desquiciouse completamente. Houbo algunha ocasión de marcar, como na falta provocada polo porteiro do Milladoiro ao desviar o balón ca man cando Puyol íase só cára a portería baldeira. A acción non foi sancionada siquiera con cartón amarelo pero eso é o de menos.
Ao final, unha decepción maioritaria entre todos os presentes e un mal trago do que costará pasar páxina
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
